reisgenoten
We deden een systeem opstelling voor onze samenwerking in het bedrijf. Het werd een fietsduo, ieder op een eigen fiets, ik voorop, doel en route in de gaten houdend. De ander uit de wind, oplettend op obstakels, die ik (in de verte turend) over het hoofd zag. En mocht ik of zij pech krijgen, konden we lekker met z’n tweeën banden plakken. Het klopte helemaal. En het was goed zo.
Nog geen half jaar later stopte zij plotseling. En oh, wat miste ik mijn reisgenoot… En de organisatie kon eigenlijk ook niet verder zo, vond ik, want we miste onze ogen achterop. Wat was het voor mij ingewikkeld om het oude systeem los te laten, energetisch los te laten, want in werkelijkheid was het er natuurlijk al lang niet meer…
Jaren later, in een super ingewikkeld traject, bij een andere organisatie, kwam ik er niet meer uit. Mijn nieuwe collega vroeg me; wat deed je vroeger in soortgelijke situaties? Ik dacht weer aan mijn maatje toen. En antwoordde: “wij praten net zo lang tot we het wisten. En we kregen altijd het antwoord!” Ik straalde weer even toen ik er aan terugdacht. En dat zag mijn collega. “Nou, dan praat je net zolang met mij, tot we eruit zijn!” Op dat moment maakte mijn hart een sprongetje en wist ik wat mij te doen stond. Even kroop mijn maatje op mijn schouder. Het antwoord kwam.
Eindelijk kon ik systemisch kiezen om het voortaan anders te doen. Om in samenwerking niet te wachten tot mijn maatje het mee zou oplossen.
Een bevrijding om uit een oud systeem te stappen! En ik realiseerde me, dat kan dus. Ik kan, als ik dat wil, een oud systeem veranderen. In mezelf.
Ik heb die ander helemaal niet nodig. Vraag jezelf af wat jij nodig hebt! Wat is er nodig als je het echt niet meer weet? Wat doe je dan het liefste? Met wie? Waar?
Dan komt het antwoord vanzelf binnen vallen.