Opstaan, mezelf heruitvinden,
Weten wat nooit meer
Verlangend naar morgen,
Naar wat nog besloten ligt
In het opgaan van de zon
Zo vlak voor het grijpen
Maar het is er nog even niet
Iedere ochtend weer opnieuw
Wakker worden vol verlangen naar wat de dag
En met het verstrijken van het licht
Kruipt de moeheid in mij
Niet meer weten wat voor het grijpen
Onzeker zoekend
Hoor ik daar een klein meisje huilen?
Ik struikel over mijn eigen kleintje
Op weg naar te troosten, sussen, moederen
Ik zie haar niet
Maar ieder krenking maakt haar wakker
Ze huilt in de spelonken van mijn ziel
Ik huiver van haar leed
En omarm haar stevig
Als niemand dat ooit eerder deed
Wat heb ik dan laten liggen
Lonkend in het ochtendgloren
Nieuwe plannen roepen mij
Samen gaan we nu op weg
Ik laat haar niet meer alleen
Ik neem haar mee naar nieuwe horizonten