Ik organiseerde een retraite voor mezelf. In een huisje, ergens in Friesland, in the middle of nowhere zogezegd. En het was nodig. Broodnodig.
Het laatste anderhalf jaar was pittig. Midlife, overgang, whatever, druk gezin met 3 expressieve kinderen die de nodige aandacht en begeleiding vragen. Daarnaast zoekend naar een nieuw ingeslagen weg in mijn ondernemerschap. En zo vond ik mezelf steeds vaker moe, uitgeput, verdrietig terug. Mijn blije ik was aan het verdwijnen. En die miste ik erg.
Toen de dagen zonder mij in het gezin goed en fijn geregeld waren kon ik dan vertrekken.
Ik nam me voor goed te slapen, waar het kon te wandelen, en gezond te eten. Ik nam geen vlees, alcohol, suiker, brood mee. Wel had ik een volle tas inspiratie en teken- en schilderspullen. Boeken, tarot kaarten, schrijfboekjes en mijn laptop.
Ik nam me ook voor om te laten leiden door mijn intuitie. Die is bij mij vaak heel goed in precies dat te laten gebeuren wat nodig is. Dus me te laten leiden door het moment.
En dat gebeurde ook, ik las 3 boeken, schreef veel, huilde, danste, lachte, deed Yoga, wandelde, en schreef nog meer. En ook was het veel stil. Gewoon zittend. Luisterend naar de huilende wind om het huis. Ik droomde bizar veel. Wel 3 dromen per nacht. Veel mensen verschenen daarin en trokken aan me voorbij.
Ik besloot alles te onderzoeken dat langskwam, zich openbaarde. Nam de nacht in de dag mee, en dag in de nacht.
Wat een fijnheid. Ik danste tot ik er bij neerviel. Ik lachte veel en hard! Jaja, in mijn eentje in huis! Het was ook zo grappig! En toen ik vastliep, was er die lieverd op skype die me verder hielp. Er kwam flow, verbinding met mezelf. Puzzelstukjes vielen in elkaar. Ik ruimde op. En ik keek mijn kleine kwetsbare meisje recht in de ogen aan. En omhelsde haar liefdevol.
Het was een eerste belangrijke stap naar morgen. Naar een blij, verbonden, in flow, morgen… Een eerste stap op weg naar de rest van een heel mooi leven.
Wat rest is diepe dankbaarheid.
<3