In de middag van 30 januari 2003 registreerde ik mijn bedrijfje bij de Kamer van Koophandel in Utrecht. Wat voelde ik me stoer!
Daags erna zat ik in pyjama naar mijn scherm te staren. Tja. Wat nu… Hoe begin ik? Waar begin ik?
Gelukkig mocht ik van mijn voormalige werkgever klussen en projecten meenemen naar mijn eigen bedrijfje en deze freelance uitvoeren. Hij was blij dat het risico van deze sociale projecten niet langer bij hem lag. En ik was superblij dat ik daarmee mijn bedrijfje kon “vullen”. Het waren ook echt mijn projecten.
Ik trainde de jeugd- en wijkagenten van Eemland Zuid. Dat betekende iedere woensdagmiddag kroketten (jammie!) eten met de agenten en een lift in een politieauto naar het station krijgen. Wat een tijd! De trainingen ‘communiceren met jongeren’ waren ontzettend gaaf om te geven. Samen met een acteur. Wat heb ik toen ontzettend veel geleerd over het vak trainer en over de samenleving. Sindsdien ook veel respect voor de agenten op straat.
Daar begon ik dus. Sindsdien ben ik vele projecten, initiatieven en opdrachten verder.
Ik belandde op de eerste Viva400, won prijzen met Stichting Two Get There, ontmoette een paar keer Willem Alexander en Maxima. Verdiende sommige jaren best aardig en sommige jaren was er genoeg werk, maar geen geld…
Ik staar nooit meer naar mijn computerscherm, zonder te weten wat ik moet doen. En mijn to do lijstje is eigenlijk nooit meer leeg…
Ik heb nog vele plannen en wensen.
Gisteravond keek ik naar Nieuwsuur en realiseerde me dat er nog heel heel erg veel werk te verzetten is. Hier en in de rest van de wereld. Inclusiviteit, betrokkenheid, aandacht, sociale innovatie staat echt nog maar in de kinderschoenen.
Ik ga daar mijn steentje aan bij dragen, ook de komende 12,5 jaar!